W przemyśleniach Jarosława Kordzińskiego, znanego edukatora i coacha, dominuje nieco gorzka nuta. Analizując sytuację oświaty w Polsce z jednej strony, dostrzega on schematyczność wielu działań, a także założenia budujące fundamenty edukacji, które już na początku wypaczają jej idee
i potencjał.

Czy pogłębianie się różnic społecznych da pole do dialogu?

Trudne warunki, odczuwane subiektywnie przez wszystkie zaangażowane strony, mogą budzić w szkole skrajne emocje. Z jednej  strony są nauczyciele pracujący ponad normę nie tylko pensum, ale etatu w ogóle, a z drugiej – rodzice, często w poczuciu dociążenia obowiązkiem edukacji domowej. We frustracji, związanej z ciężarem ogólnych okoliczności, nie ma możliwości debaty, która przecież na tym gruncie mogłaby być bardzo owocna.
 

Pandemia jest impulsem

Szkoła w modelu pruskim przestała wystarczać już dość dawno temu. Nie jest nowością dyskurs o rozmijaniu się edukacji z rzeczywistością,
o konieczności zmiany. Dlatego też  kluczowe będzie uświadomienie wszystkim stronom, że rozwiązaniem jest  współdziałanie i próba patrzenia w tym samym kierunku, z zachowaniem otwartej postawy. W tym też musi zawierać się krytyczne myślenie, opierające się manipulacjom
i sztuczkom demagogów, a przede wszystkim poszerzanie kompetencji związanych ze społeczną odpowiedzialnością. Problemu tutaj nie stanowi to, co może szkoła. Bardzo wiele murów wokół spraw oświatowych zostało zburzonych głosami edukatorów docierających z całego świata. Wiele z nich obalało i obala nadal wspólna praca rodziców z nauczycielami. Praca zdalna i większa konieczność komunikowania się
z rodzicami może być punktem wyjścia do dialogu. Strajk nauczycieli z 2019 roku nadal odbija się echem i może należałoby go wykorzystać jako podstawę do rozmów, które nie będą tylko przelewaniem z pustego w próżne, ale rozpoczną gruntowną przebudowę systemu do takiej formy, która odpowie na potrzeby dzisiejszej edukacji. O tym, czyje to zadanie, przeczytacie Państwo w artykule magazynu Wszystko co Najważniejsze.

Źródło: WCN